Τη Δευτέρα 18 /5 γίναμε
μάρτυρες του εμπρησμού του θεάτρου της
ρεματιάς αλλά και της ρεματιάς της ίδιας. Ως συλλογικότητα θεωρούμε χρέος μας
να τοποθετηθούμε επί του θέματος όχι μόνο εξ αιτίας της αυτονόητα οργανικής σχέσης που έχει η ρεματιά με την
Κατάληψη κτήματος Πραποπούλου, αλλά κυρίως λόγω του ότι η προάσπιση της, όπως άλλωστε
και η προάσπιση όλων των δημόσιων και ελεύθερων χώρων στην ευρύτερη περιοχή του
Χαλανδρίου, έχει για μας τεράστια αξιακή σημασία
και αποτελεί έναν από τους κεντρικούς άξονες της δράσης μας.
Η ρεματιά είναι και θα παραμείνει
πράσινος πνεύμονας μέσα στη τσιμεντούπολη και ένας ελεύθερος για
όλες/ους χώρος μακριά από τα καυσαέρια της εθνικής «ανάπτυξης» ,κι αυτό δεν τίθεται σε καμία περίπτωση υπό συζήτηση
ή υπό διαπραγμάτευση. Η αποφασισμένη συλλογική δράση για την προστασία της,
μπορεί να κάνει εφιάλτες τα «βρώμικα όνειρα» του κάθε λογής μικρού ή μεγάλου καταπατητή/επιχειρηματία/τσιφλικά.
Αυτά για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το γεγονός τώρα, ότι τη Δευτέρα
στις 2 παρά 10’ ,
φλόγες τύλιξαν από τη μια στιγμή στην άλλη το θεατράκι και κομμάτι της ρεματιάς
απειλώντας τις γύρω κατοικίες καθώς και το μεγάλο σπίτι μας, σε καμία περίπτωση
δεν είναι τυχαίο συμβάν ή πράξη κάποιου «πυρομανούς». Κι ενώ αρχές κανάλια και
«ειδικοί» ξεκίνησαν από τη πρώτη στιγμή το πάρτυ του θεάματος και τα επικοινωνιακά παιχνίδια, εμείς αναμένουμε
με μεγάλο ενδιαφέρον (sic)
τα «πώς», τα «πότε» και τα «γιατί» που
θα έρθουν να καλύψουν την ανάγκη του πεινασμένου για πιπεράτες αποκαλύψεις κοινού.
Ενός κοινού που στη μεγάλη του πλειοψηφία, όταν
κοπάσει ο επικοινωνιακός θόρυβος και πάντως πολύ πριν ξεθυμάνει η
μυρωδιά των καμένων, θα έχει χάσει το
όποιο «ενδιαφέρον» του για την υπόθεση αφού: «...Κρίμα βέβαια, αλλά αφού δεν κάηκαν περιουσίες, πάλι καλά, μικρό το
κακό.»
Από την δική μας πλευρά πάντως, λέμε
να μην περιμένουμε ούτε τα αποτελέσματα των ερευνών ούτε τα σαΐνια του κράτους
να μας πουν ποιος είναι ο «πραγματικός» ένοχος. Αυτόν τον αναγνωρίζουμε από
μακριά. Τον έχουμε βρει μπροστά μας πολλές φορές καθώς τον έχουμε αντιμετωπίσει
σε πολλαπλά μέτωπα στους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους κοινωνικούς αγώνες.
Με διαφορετικά κάθε φορά ονόματα, εταιρικά σχήματα και μεθόδους, άλλοτε μοιράζοντας
χάντρες και καθρεφτάκια στο πόπολο, άλλοτε στέλνοντας μπράβους και ΜΑΤ σε όσους
αντιδρούν, κι άλλοτε απλά και όμορφα με υπουργικές αποφάσεις, ο πραγματικός
ένοχος, επιτίθεται παντού και αρπάζει αυτό που ανήκει σε όλους: τη γη, το νερό,
τον συλλογικό πλούτο, τη γνώση και την υγεία μας. Απροκάλυπτα και αισχρά,
κερδοσκοπεί μολύνοντας τις θάλασσες και τον αέρα, στρώνοντας με τσιμέντο τις
βουνοπλαγιές, καίγοντας δάση και ρεματιές για να τα πουλήσει σαν οικόπεδα,
μπαζώνοντας χείμαρρους και όχθες, υποβαθμίζοντας κάθε μέρα τη ζωή όλων μας,
αρκεί να υπάρχει το επιθυμητό ποσοστό κέρδους. Απλά χτες χτύπησε και στη
γειτονιά μας για να μας θυμίσει ότι κανείς δεν εξαιρείται και ότι όλες μας
είμαστε στο στόχαστρο, αρκεί να ικανοποιείται το επιχειρηματικό πλάνο και η
απαραίτητη συνθήκη κερδοφορίας. Τόσο απλά...
Ο πραγματικός ένοχος , είναι ύπουλα κρυμμένος πίσω από φαινομενικά ουδέτερους όρους όπως «ιδιωτικό συμφέρον», «επενδυτής», «αγορά»,
«ιδιωτική πρωτοβουλία» κλπ.
Αυτούς τους όρους, που ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας αποβλακωμένο
και διαπαιδαγωγημένο στον ανθρωποφάγο ανταγωνισμό και με μοναδική της αξία την
ατομική επιβίωση, έχει μάθει να τους
θεωρεί κάτι σαν τίτλους τιμής .
Καλά τα σενάρια λοιπόν, όμως
κάποιους/ες δε μας ξεγελάνε. Εμείς ξέρουμε ότι ο πραγματικός εμπρηστής της
ρεματιάς δεν είναι μόνο το πληρωμένο κάθαρμα που έβαλε τη φωτιά, ούτε βέβαια
κάποιος ασυνείδητος πυρομανής. Τον πραγματικό φταίχτη τον έχουμε ξανασυναντήσει
με την μορφή της Eldorado Gold και της Ελληνικός Χρυσός που καταστρέφουν το αρχέγονο δάσος
στις Σκουριές, τον γνωρίσαμε με την μορφή του μεγαλοεπιχειρηματία που προσπαθεί
να φυτέψει τις γιγάντιες ανεμογεννήτριες του στα βουνά της Νάξου και της
Ικαρίας, του εφοπλιστή που ξεφορτώνεται τα τοξικά κατάλοιπα από τα αμπάρια των
πλοίων του στη θάλασσα γλυτώνοντας έτσι από «περιττά» έξοδα. Τον αναγνωρίζουμε στο
λογότυπο του trendy μπουζουκομάγαζου και στη φάτσα του μαφιόζου ιδιοκτήτη του
που καταπατά δημόσιο χώρο, μαντρώνει παραλίες και ξεσπιτώνει κατοίκους από ολόκληρες γειτονιές για να
επεκτείνει την επιχείρησή του γεμίζοντας με τα σκουπίδια του το περιβάλλον και
τα κεφάλια των χαζοχαρούμενων πελατών του μέχρι και το «μικρό» αφεντικό που θα
κάνει ότι περνά από το χέρι του για να ξεζουμίσει λίγο παραπάνω τους/ις
εργαζόμενους/ες του. Εμείς τους ξέρουμε
όλους αυτούς που καταστρέφουν τις ζωές μας στο όνομα της χιλιοτραγουδισμένης επιχειρηματικότητας, της
ανάπτυξης (της δικής τους) και της
σαχλαμάρας που έχουν βαφτίσει ελληνικό εμπορικό δαιμόνιο. Κι αυτοί μας ξέρουν.
Και μας σιχαίνονται, γιατί μας βρίσκουν και θα μας βρίσκουν πάντοτε μπροστά
τους να τους χαλάμε τα σχέδια, είτε αυτά τα σχέδια είναι να βάλουν χέρι στη ρεματιά,
είτε οτιδήποτε άλλο.
ΥΓ: Να ευχαριστήσουμε τους/ις
συντρόφους/ισσες που από τη πρώτη στιγμή έσπευσαν να προστατεύσουν το χώρο και
βοήθησαν στην κατάσβεση της φωτιάς.
ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΣΕ ΜΠΡΑΒΟΥΣ ΚΙ
ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ
ΜΙΑ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ : ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ,
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΑΠΟΠΟΥΛΟΥ
protovouliaxalandriou.blogspot.gr
