ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ, ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
2010: O καπιταλισμός περνά μια από τις περιοδικές του κρίσεις κι ένα απ’ τα πρώτα πειραματόζωα γίνονται οι εκμεταλλευόμενοι στην Ελλάδα, η οποία εισέρχεται στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για περαιτέρω ξεζούμισμα και συμμόρφωση... Μαζί αρχίζει και το παραμύθι ότι ο ελληνικός λαός δέχεται αποκλειστικά στοχευμένη επίθεση, μια επίθεση κατά του «λαμπρού» ελληνικού πολιτισμού. Αν σταματήσουμε για λίγο να θεωρούμαστε κέντρο του σύμπαντος, θα δούμε πως τέτοια επίθεση δέχονταν τόσα χρόνια χώρες της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής και των Βαλκανίων. Κάποιοι συνάνθρωποί μας στην άλλη άκρη του πλανήτη ή και λίγα χιλιόμετρα μακριά αισθάνονταν τυχεροί που είχαν δουλειά 12 ώρες την ημέρα για 1 δολλάριο. Από την άλλη αρκετοί από εμάς ζούσαμε το μύθο της επίπλαστης ευμάρειας με τα ψίχουλα που τους περίσσευαν απ’ το μεγάλο φαγοπότι της μίζας, της εκμετάλλευσης και της υπερκερδοφορίας στις πλάτες των εργαζομένων. Τότε για την ελληνική πραγματικότητα αυτό ήταν κάτι μακρινό, μια συμφορά που βρήκε άλλους.
Σήμερα όμως η κρίση και ως πρόσχημα επίτασης της πειθάρχησης και της εκμετάλλευσης είναι παντού. Ακόμη και μέσα στην Ευρώπη πολλές χώρες, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία έχουν μπει κάτω απ’ την κηδεμονία της Τρόικας. Η επίθεση, λοιπόν, δεν είναι επίθεση κατά του ελληνισμού αλλά κατά του εργατικού δυναμικού παγκοσμίως, έτσι ώστε να διασωθεί η κερδοφορία που με την υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου ψάχνει να δημιουργηθούν νέα εμπορεύματα και νέοι τόποι φτηνής εργασίας με εξαθλιωμένους και υπάκουους εργάτες των 400 ευρώ. Οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, δουλεύουν για ψίχουλα, πληρώνουν όλο και παραπάνω φόρους, χαράτσια. Είναι λογικό αυτή η κατάσταση να φέρει οργή. Κάπου έπρεπε να στραφεί αυτή η οργή. Αφενός τα 40 χρόνια ιδιωτείας και ατομικισμού καθώς και η απογοήτευση απ’ τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα παζάρια των ρεφορμιστικών κομμάτων δυσκολεύουν την ριζοσπαστικοποίηση και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων. Αφετέρου και κυρίως οι κυρίαρχοι φροντίζουν να υποδεικνύουν - μέσω των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και των Ναζί που εξέθρεψαν - ως υπαίτιο για όλα τα δεινά τους μετανάστες. Το κόλπο είναι παλιό. Την ώρα που IBM και Βέρμαχτ συνεργάζονταν, την ώρα που θησαύριζαν οι μεγάλες γερμανικές, αμερικάνικες εταιρίες σε ανάλογη κρίση το 1929, παρουσίαζαν ως αποδιοπομπαίους τράγους τους Εβραίους, τους κομμουνιστές, τους ομοφυλόφιλους και κάθε διαφορετικό ή διαφωνούντα. Αποπροσανατολίζουν με κάθε μέσο ώστε να μη στραφούμε στους από πάνω, τους πραγματικούς υπεύθυνους και απαλλάσσοντάς μας απ’ την αναμφίβολα δύσκολη διαδικασία του να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να αναλάβουμε ο καθένας κι η καθεμία την ευθύνη που μας αναλογεί προσφέρουν ως λύτρωση από κάθε δική τους αλλά και δική μας ευθύνη τα εξιλαστήρια θύματα που στοχοποιεί η ναζιστική εγκληματική συμμορία, γέννημα θρέμμα του συστήματος και δεκανίκι του. Αντίστοιχα οι φωνακλάδες τραμπούκοι της Χ.Α. απ’ τη μια τα βάζουν με τους πιο αδύναμους κι απ’ την άλλη ψηφίζουν υπέρ της φοροαπαλλαγής των εφοπλιστών. Όσο δε στοχοποιούνται οι πραγματικοί υπαίτιοι, το όλο σύστημα εξουσίας, η απόγνωση μεγαλώνει
Την απόγνωση και την αγωνία ενός λαού που χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του εκμεταλλεύτηκαν φασιστικά μορφώματα όπως πριν το ΛΑΟΣ και τώρα η Χρυσή Αυγή για να κερδίσουν χρήματα, θεσούλες, ψήφους και να διασώσουν τους πραγματικούς υπεύθυνους, την εξουσία και τους λακέδες της. Εφευρέθηκαν εύκολοι εχθροί (δημόσιοι υπάλληλοι, μετανάστες, τσιγγάνοι, αναρχικοί, καταλήψεις, διεφθαρμένοι πολιτικοί-ήδη καμένα χαρτιά) ώστε να βρει τόπο η οργή. Ασφαλώς και δεν πρέπει να δώσουμε τόπο στην οργή αλλά τρόπο. Η οργή να γίνει συνείδηση κι απόφαση και δράση. Ο κυριότερος τρόπος για να ανατρέψουμε τον εκφασισμό της κοινωνίας και εξεγειρόμενοι και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα – που ο ναζισμός είναι απλώς η ολοκλήρωσή του σε συνθήκες κρίσης- είναι αφού θυμηθούμε τι σημαίνει ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, τι σημαίνει αλληλεγγύη και ισότητα, τι σημαίνει διεκδίκηση και ευθύνη να αγωνιστούμε για να εκμηδενίσουμε τη φασιστική απειλή, να αντιτάξουμε ένα άλλο παράδειγμα και να το περιφρουρήσουμε με κάθε μέσο. Να δημιουργήσουμε μόνοι μας αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης, χωρίς να περιμένουμε από μεγιστάνες φιλάνθρωπους «αθώους» τύπου Αλαφούζου ή από κάποιον «ηγέτη» να το αναλάβουν. Να συμμετέχουμε ενεργά σε αντισυστημικά – κι όχι στο πολυδιαφημισμένο συστημικό κακέκτυπό τους όπως τα « μόνο για Έλληνες» των Ναζί - συλλογικά εγχειρήματα, δοκιμάζοντας το «εμείς». Φτιάχνοντας δικές μας δομές, όπως π.χ συλλογικές κουζίνες, ανταλλακτικά-χαριστικά παζάρια ρούχων και αντικειμένων, ανταλλαγές υπηρεσιών και γνώσεων, να καλύπτουμε βασικές μας ανάγκες σε κοινότητες αγώνα και να χτυπάμε στην ουσία το ίδιο το σύστημα δημιουργικά αλλά και συγκρουσιακά.
Να συγκρουστούμε με την εξουσία που μας κλέβει τη ζωή και τα δεκανίκια της, τους φασίστες και τα παπαγαλάκια τους
